سلام
حدود دو ساعت پیش ،
وقتی که هرچقدر تلفنتو می گرفتم و جواب نمی دادی ،
وقتی که بوقای تلفن صدای تو رو به من نمی رسوند،
وقتی که حتی مخابرات هم خود به خود تماسمو قطع نمی کرد ،
وقتی که ...
اونوقت بود که هر کدوم از این بوقا شد خط های سفید وسط جاده . خط هایی که ممتد و پیوسته نیستن و وسطش از هم دیگه جدا می شن ، ولی با این حال همشون دنبال همن . هیچ وقت هم به هم نمی رسم . اصلا انگاری ته ندارن. عین بوقای تلفن تو ...
شاید اون خط ها به هم نرسن ، ولی بالاخره صدای تو به من رسید ...
امضا : بانو
سلام .
چشم ها هیچ وقت دروغ نمی گن . تو زندگی ممکنه هرروز هزاران هزار آدمو ببینیم و بی تفاوت از کنارشون رد بشیم ولی چشم های ما همه اونا رو می بینن و ممکنه حفظشون کنن .
امروز هم یکی از اون حفظی های چشممُ دیدم . کسی که دیدم آدم گمنامی نیست و خب خیلیا میشناسنش ولی اینکه اون هم حس کنه چشماش شمارو حفظ کرده ، خیلی دلگرمیه . سنگین ترین سوالی که به سراغ اون آدم می ره اینه که : من این آدمُ کجا دیدم ؟؟؟؟؟
امروز هم حس کردم و فهمیدم و هم باور ؛ که چشم ها زودتر از زبان شروع می کنن به حرف زدن ... همه هم زبون این مدل حرف زدنُ بلدن ...
تا تو نگاه می کنی ...
امضا : بانو
سلام .
نمیشه وقتی دونه های انار رو اینطور مرتب کنار هم چفتشون کرده باشی ، پیکره دل منو به امون آدمای دنیا رها کرده باشی .
کاش همه می دونستن که این اشکایی که از چشام سرازیره ، فقط اشک نیست ... تیکه تیکه دل شکستمه ... مثل ظرف چینی ، هزار تیکه شده و هر تیکه هزار بغض و غصه است ... باور کن که اسم دیگه ی اشک ، کنج دله ... تا کنج دلت نلرزه ، نترسه راه فرار رو پیدا نمی کنه ... کنج دل وقتی شک کنه ، می لرزه . وقتی نامحرم اومده باشه ، می ترسه ... دونه دونه انار دلتون شیرین و یکدل ...
امضا : بانو
سلام .
دیروز عصر تا شب خورشید خونه به همراه چند نفر دیگه داشتن خرمالوها رو می چیدن . خرمالو از اون دست میوه هاست که باید نرسیده از رو درخت بچینیشون و بذاری یه جای گرم تابرسن . اگه بذاری سر درخت برسن در حقیقت دیگه خرمالویی نیست که بخوری .
قبل از رسیدن باید حواست بهش باشه ...
هوای بعضی آدما رو هم باید قبل از اینکه بهشون برسیم یا بهمون برسن داشته باشیم .
امضا : بانو
سلام .
چندروز پیش چهلم خان دایی بود .
دایی بزرگه خورشید خونه ...
پیرمردی قدبلند و آروم . زیاد اهل صحبت کردن نبود ... ساکت
دوسال پیش که دیدمش تقریبا کسی رو نمی شناخت ... اگه چیزی هم یادش بود از قدیما بود ... از خواهر و برادراش ... از قصه های دور .
ولی فقط یه حرفی رو دائما تکرار می کرد. اونم یه دوبیتی درباره روضه حضرت ارباب ... چیزی که نه یادش رفته بود و نه فراموشش کرده بود .با سوز هم می خوند .
به روزای پیری که فکر می کنم ، اگه یه روزی منم آلزایمر گرفتم و کسی رو نشناختم چه کنم ؟!!!
اگه فقط یه حرفی تو پستوی ذهنم جا خوش کرده باشه و یادم مونده باشه ، اون حرف چیه ؟
خیلی سخت و تلخه
دعا کنید حرفا و عکسا و تصویرهای خوبی یادم بمونه ...
امضا : بانو
سلام .
اینم از ماهه مهر ، ماهه مهری که می گفتی .
می گفتی اومده که مهربونی کنه .
اومده که همراهیت کنه
اصلا اومده که هم دلت باشه
می گفتی هر چیزی رو می تونی ازش توقع داشته باشی الا یه چیز : اینکه بی مهری کنه . مهرشو به دلت نندازه . اصلا راه دلبریش همینه که مهربونی کنه.
ولی چی شد ... نه تنها مهربونی نکرد ؛ بلکه یه مُهر بزرگ بی تفاوتی زد پایین برگه اش و رفت
خیلی آروم تر از اونی که فکرشو می کردی رفت ...تو تاریکی شبای بلند پاییزی ، دستکشاشو دستش کرد و رفت کنار خیابون یه طرفه تقویم ایستاد .
خودش زودتر از من و تو فهمیده بود که مرد میدون مبارزه با پاییز نیست ...
مطمئن باش آبان هم دست کمی از مهر نداره ....
خدا به دل آذر رحم کنه ... یکه و تنها میاد وسط این همه سردی و زردی ، شمع دلشو روشن نگه می داره و اونو می ده به تولد آفتاب ...
اینطور عاشقی کردن آذر ، کار هر کسی نیست ....
دلت عاشق ؛ مثل آذر
امضا : بانو
